Κάθε πρωί που ξύπναγε
φόραγε το χαμόγελο του,
όπως ο γέρος τη μασέλα του κάθε πρωί.

Κάθε βραδάκι στο κομοδίνο
άφηνε το χαμόγελο του,
όπως ο γέρος τη μασέλα του πριν κοιμηθεί.

Όμως εκείνο το πρωί
που πήγε στο γραφείο
κανένας δεν τον γνώρισε
αλίμονο, κανείς.

Είχε ξεχάσει στο κομοδίνο
το πλαστικό χαμόγελο του
γιατί ήταν τόσο βιαστικός ο δυστυχής.