Μια φορά και ένα καιρό σε κάποιο τόπο σαν ετούτο εδώ
ξύπνησε ο βασιλιάς πρωί και του ήρθε ιδέα φαεινή
πώς τάχα ζει ο λαός του η προίκα και το βίος του
όλη η περιουσία του κορώνα κι εξουσία του.

Κι είπε θα βγει
στις γειτονιές, στους δρόμους, στις πλατείες
για να ρωτήσει αν είναι ζόρικη η ζωή
κι αν γίνονται αδικίες.

Το `μάθαν όμως οι αυλικοί, κόλακες, γλείφτες και λοιποί
κι αφού βυσσοδομήσαμε άνθη παντού σκορπίσανε.
Και μουσικοί βρεθήκαν παλιάτσοι, θεατρίνοι
μην ακουστούν αλίμονο παράπονα και θρήνοι.

Γιατί θα βγει ο βασιλιάς
στις γειτονιές, στους δρόμους, στις πλατείες
για να ρωτήσει αν είναι ζόρικη η ζωή
κι αν γίνονται αδικίες

ΚΙ η καμαρίλα διάβαινε κι έλαμπε ευτυχισμένη
μέσα σε μια παράσταση που ήτανε στημένη.
Κι οι αυλικοί κορδώνονταν σαν φουσκωμένοι διάνοι
και κάποιος του ψιθύρισε την ώρα του ας μη χάνει.

Τι ήθελε δα ένας βασιλιάς
στις γειτονιές, στους δρόμους, στις πλατείες
και να ρωτάει αν είναι ζόρικη η ζωή
κι αν γίνονται αδικίες.

Και κείνος χαμογέλασε κι έγνεψε το κεφάλι
μιας κι η ζωή μες τον λαό ήταν γιορτή μεγάλη.
Κι έτσι δεν έμαθε ποτέ τα σκήπτρα ποιοί κρατούσαν
αν κυβερνούσε ελόγου του για άλλοι τον κυβερνούσαν.

Κι είπε πως δε θα ξαναβγεί
στις γειτονιές, στους δρόμους, στις πλατείες
για να ρωτήσει αν είναι ζόρικη η ζωή
κι αν γίνονται αδικίες.