Ένας κόσμος σαν δάσος πυρπολείται
μα η δική σου ζωούλα δεν απειλείται
άγριοι άνεμοι ας χιμήξουν στο μυαλό σου
πως δεν ανήκεις μοναχά στον εαυτό σου.

Ανάσανε ελεύθερα θα πάθεις ασφυξία
το εγώ χωρίς το εμείς δεν έχει αξία
άρχισες ν’ αμφιβάλλεις πως άγια δεν ειν’ όλα
τότε την γλίτωσες προς το παρόν τη φόλα.

Βγες απ’ την κρυψώνα σου και μη φοβάσαι
και ο ανθρωπάκος που ήσουνα τώρα δε θα `σαι
για μια ζωή εν ταφω όσοι σου μιλάνε
το ίδιο τροπάριο πάντα σου πουλάνε.

Άνοιξ’ το μυαλό σου και φωταγωγήσου
κι από τα σκοτάδια μακριά κρατήσου
βγάλε την κουκούλα από το κεφάλι
μην ακούς πως είναι εχθροί σου όλοι οι άλλοι.

Έκτακτη ανάγκη από παντού φωνάζουν
δες με τη ταχύτητα γύρω σου όλα αλλάζουν
αν θες τον κόσμο να τον αλλάξουμε
έλα τους τρόπους μαζί να ψάξουμε.

Κι όσους μας κυβερνούν με βία και αίμα
ας ξεμπροστιάσουμε μ’ ένα αντιψέμα
και δίχως αστυνόμους υπάρχει τάξη
αν το πιστέψουμε θα γίνει πράξη.

Πάντα θα ψεύδεται η εξουσία
μην την πιστεύεις αυτή `ναι η ουσία
φτερά στην πλάτη θα φυτρώσουν πάλι
στήσου στα πόδια σου ψηλά το κεφάλι.

Σε στοές και συμβούλια με στυγνούς δολοφόνους
στο καινούργιο που θα `ρθει με θυσίες και πόνους
το παλιό κρεμασμένο σε αγχόνες που χάσκουν
με ανθρωπάκια θιασώτες τριγύρω να πάσχουν.

Σιωπηλοί απ’ την θλίψη δεν μπορούν να μιλήσουν
ορκισμένοι ιππότες να το νεκραναστήσουν
εωσφόροι των μαύρων σπηλαίων του Άδη
την ζωή να βυθίσουν απ’ το φως στο σκοτάδι.

Κατ’ εικόνα και ομοίωση στα αγοραία τα πάθη τους
ανεπίδεκτοι πάντα στα μοιραία τα λάθη τους
των αμνών η θυσία τα δολάρια τους λεκιάζει
για μια τάξη που τόπο κρανίου θα μοιάζει.

Στην παγκόσμια σκηνή παίζουν το νούμερο τους
αιώνες τώρα στο αιματοβαμμένο θέατρο τους
με λαμπρά γκραν φινάλε και χειροκροτήματα
θα κρυφτούν οι ενοχές τους και τα ανομήματα.

Να τους βρίσκει η αυλαία εσαεί νικητές
σταυροφόρους του μίσους των Εθνών σταυρωτές
ιεροεξεταστές με φωνή που γλυκόλογα στάζει
πέτυχαν η κακία καλοσύνη να μοιάζει.

Και αν έτσι ήταν πάντα έτσι δε θα συνεχίσει
καιρός πια η πυραμίδα τους να αναποδογυρίσει
και ο άνεμος της αλλαγής που ανάσταση μυρίζει
της Ιστορίας τον τροχό θ’ αρχίσει να γυρίζει.

Ας δώσουμε μια ευκαιρία σε ότι έχει χαθεί
και ο γέρικος μας κόσμος να ξαναγεννηθεί,
πεθαίνει ο πλανήτης και δεν αυτοκτονεί
και είναι ο γνωστός μας άγνωστος που τον δολοφονεί.

Θα τον παίξει σαν τόπι πλαστικό και παιχνίδι
κι ύστερα τον πετάξει σαν ουράνιο σκουπίδι
στο έρεβος του σύμπαντος το νεκρό μαυσωλείο
έρημος να γυρίζει στη σιωπή και το κρύο.

Ρίξε στην μαύρη τρύπα τον μεγάλο αδελφό
της παγκόσμιας ειρήνης ορκισμένο εχθρό
που έχει τον νόμο βία και την βία νόμο του
στο φλεγόμενο ψύχος της βαριάς πανοπλίας του.