Στις ιαχές που γέμισε το στόμα του το πλήθος
μες στα λαμπρά παράσημα στου ανάπηρου το στήθος.
Στις μπάντες, τα μεγάφωνα, στα μαρς, τα εμβατήρια,
στου θάρρους τα μετάλλια και τα συγχαρητήρια.

Στο φράκο, στο ημίψηλο, στο ύφος και τις πόζες
στων επισήμων τη φωνή τους λόγους και τις πρόζες.
Στην αγιαστούρα του παπά που ευλογεί τις σφαίρες,
στην εθνική μας έπαρση σε κάτι τέτοιες μέρες.

Σ’ εκείνους που με σπρώχνουνε τα άρματα να δούνε,
στους άλλους στα μπαλκόνια τους που τα χειροκροτούνε.
Στη Πολιτεία που `βαλε απόψε τα καλά της
ντύθηκε κυριακάτικα στα γαλανόλευκα της.

Σε τούτη τη παρέλαση που όλοι κάνουν χάζι
σε τούτη τη παρέλαση που τόσο με τρομάζει
βλέπω την ειρηνούλα μου μέσα σε ασθενοφόρο
την ώρα που ο πόλεμος περνά στη λεωφόρο.