Λες και ειν’ κλαυσίγελος και μαύρη κωμωδία
αυτή η νέα φάρσα που μας παίζει η ιστορία.
Με χωμένα μες το χρέος τα κεφάλια μας
να γελάμε και να κλαίμε με τα μαύρα χάλια μας.

Φτάνει πια το παραμύθι πως μας φταίνε πάντα οι άλλοι
είναι που δε σκέφτεται το ξερό μας το κεφάλι.
Μα είτε έτσι είτε αλλιώς, άλλος λίγο, άλλος τόσο
κι αν μας κάνανε ζητιάνους φταίμε και εμείς καμπόσο.

Δεν έκανα ποτέ στον εαυτό μου εγώ μηνύσεις
τον ψυχαναλυτή μου άντε τράβα να ρωτήσεις.
Έδωσ’ απ’ το υστέρημά μου και τίποτα δεν πήρα
αυτό ήτανε το κάρμα μου και η δική μου μοίρα.

Δεν κλείνω εγώ τα μάτια μου, δεν κλείνω εγώ τ’ αυτιά
γιατί οι αετονύχηδες τα έχουν ανοιχτά.
Ο ζημιών το έθνος ουδένα ζημιώνει
γι’ αυτό μας καβαλήσανε λαμόγια και μασόνοι.

Αμύνεσθαι για πάρτη σας είναι ο άριστος οιωνός
κλέψε να έχεις η θρησκεία και η πίστη καθενός.
Πως τάχα ήθελε σωθεί ο σώζων τον εαυτό του
μα αν θάψει κάποιο πτώμα αυτό θα’ ναι το δικό του.

Δεν έκανα ποτέ στον εαυτό μου εγώ μηνύσεις
τον ψυχαναλυτή μου άντε τράβα να ρωτήσεις.
Έδωσ’ απ’ το υστέρημά μου και τίποτα δεν πήρα
αυτό ήτανε το κάρμα μου και η δική μου μοίρα.

Φταίμε εμείς, μας φταίνε οι άλλοι, φταίνε και οι ξένοι
κι αν δεν βρούμε την αλήθεια ο χαμός μας περιμένει.
Κι αν τώρα τραγουδάω για τη μαύρη συμφορά μας
είναι που ολοφύρομαι τ’ αγέννητα μωρά μας.

Των δίσεκτων καιρών την γκαντεμιά θα την αντέξω
η περιουσία μου όλη να `μαι απ’ το κόλπο έξω.
Σας δίνω μια θεσούλα στου ονείρου μου τις παρυφές
να γίνει ίσως το αύριο αλλιώτικο απ’ το χθες.