Όλοι μου λέγουν: «Έπαυσεν η λύρα σου να ψάλλει;»,
αλλά κανείς το χέρι του στο στήθος μου δεν βάλλει·
κανείς δεν εδοκίμασε να ψάξει την καρδιά μου,
έχω κι εγώ τες πίκρες μου, έχω τα βάσανά μου·
λύπη βαριά σαν θάλασσα πλακώνει την ψυχήν μου,
μισώ τον κόσμον, δεν μπορώ, μισώ και την ζωήν μου.
Αχ! πότ’ από την κόλασιν θα βγω αυτού του κόσμου!
Ω Μούσα, σήκωσε αυτήν την νύκταν απ’ εμπρός μου
να δω κι εγώ με μια ματιά λιγάκι την ημέρα,
να μου ανοίξεις την καρδιά για να κοιτάξω πέρα
εις τα βουνά που φαίνονται εις την καρδιάν μου μαύρα,
πέρα εκεί που τραγουδούν τα πεύκα με την αύρα·
εκεί, να παρηγορηθώ, την λύπην μου ν’ αφήσω,
εκεί, εκεί μαζί μ’ αυτά κι εγώ να τραγουδήσω.
Νά το ψηλότερο βουνό που στέκεται `κεί κάτω,
αγέρωχο, περήφανο κι όλο ζωή γεμάτο·
έχει χλαμύδα την νοτιά, τα σύννεφα κορώνα,
χαμόγελο την άνοιξη και χιόνια τον χειμώνα.
Στην γην του την πευκόφυτον, την γην την εσκιωμένη
από το χέρι του Θεού είν’ η χαρά χυμένη·
παίζουν και ψάλλουν τα πουλιά στα δένδρα, στα λουλούδια
και τα ρυάκια του λαλούν στους βράχους του τραγούδια.

«Σαν μαρτυρά ο Κύπριος με τ’ άδολό του στόμα,
με τ’ ονομά μου μαρτυρώ, λέγω κι εγώ ακόμα,
πως πρώτοι στο νησί αυτό είχαν θεοί πατήσει,
το πρώτο `δώ βασίλειο είχαν θεοί το κτίσει».
Πόσους εμέτρησ’ έκτοτε της γης το βήμα χρόνους,
γεμάτους λύπες, βάσανα, πίκρες, σκλαβιά και πόνους!
Δεν μας εβλάψαν την καρδιάν τα βάσανα κι οι πόνοι
και ο απέραντος καιρός· πήγαν εκείν’ οι χρόνοι·
εκύλησαν σαν κύματα ωκεανού μεγάλου,
οπόταν είναι άγριος ένα κατόπιν τ’ άλλου,
που δέρνουν βράχον υψηλόν, βράχον στερεωμένον,
όπου τον έχει ο Θεός στο πέλαγος στημένον.

«Σαν μαρτυρά ο Κύπριος με τ’ άδολό του στόμα,
με τ’ ονομά μου μαρτυρώ, λέγω κι εγώ ακόμα,
πως πρώτοι στο νησί αυτό είχαν θεοί πατήσει,