Μην καρτεράτε άλλο πια, σπάστε της πείνας τα δεσμά
Να βγάλουμε απ’ τη πέτσα μας και το λουρί απ’ το σβέρκο μας
Ως πότε θα πεινάμε και θα τους προσκυνάμε;

Κι όσοι μας λεν, σιγά σιγά, των μπουρζουάδων η ουρά
Γοργά κι αυτοί βολεύονται, με τους αστούς μπερδεύονται
Μας γιόμισαν πομόνια (;) τα μπλε τους πανταλόνια.

Τόσα χρονάκια φοβερά δεν τους αλλάξαν τα μυαλά
Μας τραγουδάνε κι άσματα για της βουλής τα πλάσματα
Να φύγει ο Αβέρωφ και να `ρθει ο Αγγέλωφ.

Εργάτες σκλάβοι και παιδιά, νάτην, ξυπνά κι η αγροτιά
Της γης οι προλετάριοι μαζί μας ξεσηκώνονται
Μονάχοι μας ραγιάδες, ωσάν κι εμάς χιλιάδες.

Μην καρτεράτε άλλο πια, σπάστε της πείνας τα δεσμά
Να βγάλουμε απ’ την πέτσα μας και το λουρί απ’ το σβέρκο μας
Το δίκιο είναι δικό μας.

Αυτό αλήθεια, ήταν το πρώτο μας ξύπνημα
Αυτή η πρώτη σπίθα που καίει τις καρδιές
Αυτά τα πρώτα μας τραγούδια που μας ενώνουν στον αγώνα.
Αυτοί οι πρώτοι μας νεκροί
Κι αυτοί που χάραξαν το δρόμο από παλιά.
Για όλα αυτά η νίκη είναι δικιά μας.

Όλο και πιο πολύ φουντώνουν οι γραμμές μας
Γινόμαστε ποτάμια, ωκεανοί που σφίζουνε από ζωή κι ελπίδα
Αυτά τα πρώτα μας χαμόγελα μιας γης ευτυχισμένης
Αυτά τα πρώτα σκιρτήματα της λευτεριάς
Για μας, για τις γενιές που θα ‘ρθουνε πιο ζωντάνες
Και πιο σπινθηροβόλες μεγαλωμένες στον αγώνα μας.
Για το σοσιαλισμό.
Για την κατάργηση της εκμεταλλεύτριας τάξης των μπουρζουάδων
Για το ξεπάστρεμα του ερυθρού γραφειοκράτη
Και των μηχανισμών της κρατικής επιβολής.

Καρδιά μου, μη βαρυγκωμάς.
Ακόμα κι αν χαθούμε, τα παιδιά μας θα καταργήσουν τις τάξεις
Και θα συνεχίσουν τον αγώνα μας
Θα καταργήσουνε τα σύνορα, πολέμους και πατρίδες
Ώσπου να μη φυτρώνουνε ποτέ στη γης αγκάθια
Και δηλητηριώδη φίδια και ρωγμές, που να πίνουνε το αίμα των θνητών
Και που κι αυτά, ουχί από θεόν αλλά από θνητόν σπορά τραφήκαν.

Για την πλέρια ευτυχία της ανθρώπινης ανάγκης
Όπου δε θα είναι δυνατόν ο ένας να εκμεταλλεύεται τον άλλο
Όπου δε θα είναι δυνατόν ο ένας ν’ αποφασίζει κι άλλοι να εκτελούν.

Για την πλέρια ευτυχία της ανθρώπινης ανάγκης
Όπου είναι τ’ όνειρο η ζωή.
Θέλεις το λες κομμουνισμό, δε θέλεις, αναρχία.
Όλοι μαζί, όλοι μαζί μας στον αγώνα
Το δικό μας, το δικό σας, τον κοινό μας τον αγώνα.
Όλοι μαζί για να γευτούμε κάθε στιγμή της έκρηξης.

Μην καρτεράμε άλλο πια…