Πριν κοιμηθώ η μάνα μου
μου έλεγε μια ιστορία,
την τραγουδούσε σαν αγέρι σιγανό.
Πάντα τα χέρια της πολύ ζεστά ή πολύ κρύα
μύριζαν δάκρυα, αντοχές και μαϊντανό.

Τα απογεύματα που πότιζε το χώμα
με τρύπιο λάστιχο, φθαρμένο απ’ τον καιρό.
Του κόσμου αυτού οι κήποι λες και ήταν το στόμα
των πεθαμένων που διψάνε για νερό.

Κεριά που ανάψαν οι αστραπές
της μάνας μου τα μάτια,
μπακίρια μαύρα και θαμπά σε κορνίζες με σκουριές.
Και μες τις τσέπες της βαθιά είχε κρυμμένα τα μπαμπάκια
για να προλάβει μην ματώσω τις πληγές.

Τα λόγια ξέχασα από εκείνο το τραγούδι
το πως με κοίταξε μπορώ να θυμηθώ.
Όταν της μάρανα το πιο όμορφο λουλούδι
λες και το ήξερε πως δε θα αγαπηθώ.

Πριν κοιμηθώ η μάνα μου
μου έλεγε μια ιστορία,
την τραγουδούσε σαν αγέρι σιγανό.