Βουβός μετρώ αντίστροφα
σιωπές, στιγμές, εικόνες
ξορκίζω τους χειμώνες
με ώρες, με λεπτά
κι εσύ κοιτάζεις γύρω σου
τα σπίτια στον αέρα
ανοίγεις μια σκακιέρα
και μπαίνεις στα κλεφτά.

Στο έδαφος τ’ ασπρόμαυρο
νικάς κάθε μου πιόνι
στο τέλος μένεις μόνη
και φεύγεις σκεφτική.
Μα εγώ που μόνο κόκκινα
ζητούσα να βαδίσω
απόψε πώς θα ζήσω
χωρίς στρατηγική;

Φιλί-φιλί τον θάνατο
στα χείλη μου ποτίζεις
οινόπνευμα σκορπίζεις
στο χώμα που πατώ
μετά γυρνάς στους πύργους σου
ντυμένη στο μετάξι
αχ, πόσα μου `χεις τάξει
και πόσα σου ζητώ.

Πεσμένος στα τετράγωνα
σε μαύρο-άσπρο πλάνο
το ξέρω πως σε χάνω
σαν έρθει η ανατολή.
Περπάτησε στο σώμα μου
τα μάτια πριν δακρύσω
προτού να σου ζητήσω
χαριστική βολή.