Την χείρα μου
γηθόσυνος
παρακελεύετ’ η ψυχή,
κ’ η λύρα μου
ευφροσύνος
θείον κελάδημ’ αντηχεί.

Ας γείνωσι
θυμίαμα
πας ήλιος και πάσα γη
ας χύνωσι
μειδίαμα
οι των αγγέλων αρχηγοί.

Αγνίσθητε,
καθάρθητε,
τας πτέρυγας του αετού
δανείσθητε
και άρθητε
εις τας αυλάς του Ποιητού.

Τονίσατε
ψαλτήριον
και με καρδίαν καθαράν
ζητήσατε
τον Κύριον
με συστολήν και με χαράν.

Το δώμα του
εκτείνεται
επέκεινα των ουρανών
το όμμα του
αφήνεται
να διατρέχει το κενόν.

Το πνεύμα του
γινώσκουσι
ζωής τα σύμπαντα πηγήν
στο νεύμα του
εκθρώσκουσι
τα άστρα με υποταγήν.

Παλάμη του
τ’ αψήλωμα
και το κυρτόν του ουρανού
δυνάμει του
το κοίλωμα
εις ύψος αίρεται βουνού.

Το βήμα του
αόρατον
επί ηλίων σταματά
το ρήμα του
αφώρατον
ευθύς εις έργον τελευτά.

Απέπνευσε;
Οι ήλιοι
πίπτουσιν άνθρακες σβεστοί.
Επένευσε,
και χίλιοι
γεννώνται κόσμοι θαυμαστοί.

Διέταξε
τα ίχνη των
εις τας πτυχάς του αχανούς
κ’ επέταξε
οι λύχνοι των
να δαδουχούν τους ουρανούς.

Ηρίθμησε
τα βήματα
των ποταμών και την ροήν
κ’ ερρύθμισε
τα κύματα
και των ανέμων την πνοήν.

Εκίνησε
στο άπειρον
της δεξιάς τον λιχανόν;
Εμήνυσε
διάπυρον
τον χόλον του κάθε βουνόν.

Τον νόμον του
επέστησε
ως τέρμα του ωκεανού,
τον δρόμον του
παρέστησε
με την ορμήν του κεραυνού.

Τονίσατε
ψαλτήριον
και με καρδίαν καθαράν,
υμνήσατε
τον Κύριον
με συστολήν και με χαράν.