Δε σας είπε κάνα στόμα,
μώρ’ αδέρφια μ’ εν Πηγάσω,
το κακό, που, λίγ’ ακόμα
και θα μ’ έκαμνε να σκάσω;
Ήλθεν ένας από τόπο
βάρβαρο και Θρακικό
και `θρονιάσθηκε με τρόπο
σε σκαμνί ποιητικό!
Πριν τον `διώ και ξεροβήξω
'γώ, ή συ κι’ ο κυρ Μητάκος,
πριν με πείτε να του δείξω
πόσ’ απίδια βάλλ’ ο σάκος!

Κ’ επειδή οι κριταί μια `μέρα
του `βραβεύσαν δυο τρεις ήχους,
άνοιξε κι’ αυτός `δω πέρα
εργοστάσιο για στίχους.
Να μας παίρνει κάθε χρόνο,
εάν δε χανδακωθεί,
ταίς δραχμαίς, που κλαίγω μόνο
και την δάφνη, που ποθεί.
Γι αυτό πρέπει, μα την πείνα,
'γώ και συ κι’ ο κυρ Μητάκος
να του `πούμε στην Αθήνα
πόσ’ απίδια βάλλ’ ο σάκος!

Κάθε τάλιρο και λίρα
οι απ’ έξω τα `χουν στείλει
να τα τρώμ’ εμείς στην γύρα,
σαν συντροφιασμένοι φίλοι.
Θέλουν τώρα συνερίσει
για να πιουν – ακούς εκεί!—
Απ’ την ίδια τους την βρύση
και οι εξωτερικοί;
Δεύτε, παίδες τών Ελλήνων!
—'Γώ, και σύ, κι’ ο κυρ Μητάκος
για να δείξουμε σ’ εκείνον
πόσ’ απίδια βάλλ’ ο σάκος!

Ποιητής, με λεν, εγίνη.
Ποιος τον έδωκε πατέντα!
Πότ’ εμπρός μας έχει κλίνει
να μας πει δυο κομπλιμέντα!
Πότ’ εσκάρωσε δυο στίχους
για κανέναν υπουργό;
Πότ’ επαίνεσε τους ήχους,
που μελάζεις συ κ’ εγώ;
Γι’ αυτό πρέπει να του πούμε,
'γώ και συ κι’ ο κυρ Μητάκος
εις την χώραν όπου ζούμε
πόσ’ απίδια βάλλ’ ο σάκκος!

Μην τον είδ’ αυτόν κανείς σας
εις τα θέατρα, καημένοι,
των σκηνών τας βασιλίσσας
με ποιήματα να ραίνει;
Μην ακούσθη στην Αθήνα,
πως του πήρε μια βολά,
σαν εμάς, μια θεατρίνα
το πουγγί και τα μυαλά;
Τι λοιπόν τον καρτερούμε,
'γώ και συ κι’ ο κυρ Μητάκος
και δεν `πάμε να του `πούμε
πόσ’ απίδια βάλλ’ ο σάκκος;

Λέγουν τάχατες, πως είναι
ένας που γελά και κλαίει
πως τ’ αρέσουν αι Αθήναι
κι’ όχ’ εμείς οι Αθηναίοι
και θρηνεί, πως την Ελλάδα
την αρμέγουν φοβερά
βουλευταί με την αράδα
κ’ υπουργοί με την σειρά.
Μα για τούτο δα βεβαίως
'γώ και συ κι’ ο κυρ Μητάκος
να του δείξουμ’ είναι χρέος
πόσ’ απίδια βάλλ’ ο σάκκος!

Αγαπά λεν τα λουλούδια
και ταίς εύμορφαις λιγάκι
κ’ έγραψ’ ένα δυο τραγούδια
δια κάποιο χωριατάκι.
Μα ποιήσεως προζύμι
δεν ευρήκ’ αυτού να διώ!
Δέκα φευ και πέντε οίμοι,
σ’ ένα στίχον, ή σε δυο
και γι’ αυτό δεν πρέπει τάχα
'γώ και συ κι ο κυρ Μητάκος
να του δείξουμε του χάχα
πόσ’ απίδια βάλλ’ ο σάκος!

Φέρτε μου χαρτί `δω πέρα
και βρισιές μια μπαταρία,
να του πάρω τον αγέρα
με την ανεξαρτησία!
Να του πω πως αν τολμήσει
να ξαναπιασθεί μ’ εμάς,
πως αν δεν μας προσκυνήσει,
δεν αφήσει τας δραχμάς—
από τούτου του γραφείου
'γώ και συ κι ο κυρ Μητάκος
θα του δείξουμε τ’ αχρείου
πόσ’ απίδια βάλλ’ ο σάκος!