Εαν, ως όρνις του Διός την πτήσίν μ’ ανατείνων,
δεν εφικνούμαι το Ζενίθ της υψινοίας το κλεινόν
εάν δεν εκπυρσοκροτώ τον της Σοφίας κεραυνόν,
ανάπτων την αλήθειαν, το ψεύδος αποσβήνων.

Αν δεν αποχωρίζομαι της τύρβης των γηΐνων,
εκστατικώς του Πλαστουργού το μεγαλείον εξυμνών
κι’ αποκαθαίρων τας ψυχάς και τας καρδίας συγκινών,
δεν κελαδώ περιπαθή της αηδόνος θρήνον—

αλλ’ όμως, ως κορυδαλλός , κατά μικρόν κατά μικρόν
από της γης αιρόμενος προς τους γλαυκούς αιθέρας,
εις χώραν ανανήφουσαν ως από λίθαργον μακρόν.

Προανακρούω των Μουσών την ιλαράν ανατολήν
και, τας λαμπράς προϋπαντών του μέλλοντος ημέρας,
εκλείπω προ της αίγλης των, με σέβας και με συστολήν.