—Γιατί, Σπαλάγγι θλιβερό,
γιατί τον όλο σου καιρό
μέσα στη γη θαμμένο;
Δεν επεθύμησες και συ
την αντηλιά μας την χρυσή,
την αύρα μας, καημένο;

—Μερονυχτίς τα `πιθυμώ
κ’ έχω πολύ πολύ καημό
να τ’ απολαύσω λίγο.
Μα του Θεού η προσταγή
μ’ έχει θαμμένο μέσ’ στην γη,
δεν ειμπορώ να φύγω.

Διότι ήμουνα προτού
ο νεκροθάπτης του στρατού
—που να μην είχα σώσει!—
Η μάχη ήταν φονική
νεκροί εδώ, νεκροί εκεί,
ποιος να τους παραχώσει;

Στον κίνδυνο, στην ταραχή
δεν βάλλω, ο μαύρος, προσοχή
μόνο στοιβάζω χώμα.
Και μέσ’ στον τάφο τον κοινό
σκεπάζω κ’ ένα Χριστιανό,
που ξεψυχούσ’ ακόμα!

Αχ! Απ’ την γην την σκοτεινή
ακούω τότε μια φωνή.
"Με θάφτεις πριν πεθάνω!
"Πριν ευχηθώ την βασιλειά
"και δια κρίματα παλιά
"την προσευχή μου κάνω!"

Ως να τον `βγάλω πεταχτός,
τα εκακάρωσε κι’ αυτός,
σαν τόσοι τόσοι άλλοι.
Μ’ αλλοίμονον! Ευθύς εκεί
μου `ρθε κατάρα θεϊκή,
σαν μια βοή μεγάλη!

"Εσύ μ’ απάνθρωπη καρδιά,
"όπου μου θάφτεις τα παιδιά,
"πριν ή γενεί ανάγκη,
"προστάζω να μεταβληθείς,
"κι’ απ’ άνθρωπος, να τυφλωθείς
"και να γενείς Σπαλάγγι!"

Έκτοτε, άχ! Στα σκοτεινά
σκάφτω τυφλός παντοτινά
το ίδιο μου το μνήμα.
Ώσπ’ ο Θεός να λυπηθεί,
ώσπου να μου συγχωρεθεί
το φοβερό μου κρίμα!—