Τα μάτια `παινεθήκανε και είπαν στο κορμί
'περηφανεμμένα.
Ωσάν εμάς δεν βρίσκεται μ’ αξία και τιμή
όργανο κανένα.

Χωρίς λαδάκι φέγγουμε χωρίς καμιά τροφή
'δώ και τόσον τόπον.
Και βλέπει χίλια πράματα, απ’ όπου κι’ αν στραφεί,
η όψη των ανθρώπων.—

Τ’ ακούσαν και `πειράχθηκαν και είπαν με τρελή
τα αυτάκια βία.
—Ματάκια, μην `παινεύεσθε και σας περνούν πολύ
άλλοι στην αξία.

Τι ωφελά η βλέψη σας, αφού δε διαπερνά
ούτε ένα τοίχον;
Εμάς αν έχ’ ο άνθρωπος, ως και στα σκοτεινά
'ξεύρει κάθε ήχον.—

Τ’ ακούσαν και `πειράχθηκαν και είπαν με τρελή
τα χεράκια βία.
—Αυτάκια, μην παινεύεσθε και σας περνούν πολύ
άλλοι στην αξία.

Τι ωφελά ν’ ακούει τις ήχους περιττούς,
να θωρεί τ’ αστέρια;
Αυθέντας πά’ στα πράγματα τους κάμνουν τους θνητούς
μοναχά τα χέρια.—

Τ’ ακούσαν και `πειράχθηκαν και είπαν με τρελή
τα ποδάρια βία.
—Χεράκια, μην `παινεύεσθε, και σας περνούν πολύ
άλλοι στην αξία.

Τι ωφελά το πιάσιμο, το χέρι πώς αρκεί
δια κυριάρχει;
Γι’ αυτόν, αν δεν τον φέρομεν εμείς εδώ κ’ εκεί,
κόσμος δεν υπάρχει.—

Τ’ ακούει και πειράζεται και λέγει με βουλή
το κεφάλι κρύα.
—Ποδάρια, μην `παινεύεσθε, και σας περνούν πολύ
άλλοι στην αξία.

Τι ωφελά η κίνηση πού παίρνει μοναχή
τ’ άψυχο σώμα;
Αν λείψει μια διεύθυνση σ’ αυτό απ’ την ψυχή,
σπαρταρά στο χώμα.

Τ’ ακούσ’ αυτά και `γέλασε και είπε με καλή
το κορμί καρδία.
— Καημένα, μην `παινεύεσθε, και σας περνά πολύ
άλλος στην αξία.

Θεός αν δε σάς έπλαττε σ’ εμένα κολλητά,
και με τέτοια δώρα,
θα είσθε σεις; Θα ήσανε τα έργα σας αυτά,
που καυχιέσθε τώρα;