Αδυνάτους πτέρυγας
εβαρύνθην άσκοπα
πανταχού πλανών,
περιφέρον βλέμματα
απαυδώ κατάσκοπα
έρημον πτηνόν.

Του ηλίου σβήνουσι
πορφυρά τα όμματα
εις ψυχρά βουνά,
ανά δύο φεύγουσιν
εις θερμά σκηνώματα
ευτυχή πτηνά.

Στους δρυμούς οι χείμαρροι
μανιώδεις βρέμουσιν,
ο βορράς φυσά,
εις κρημνόν που κρύσταλλα
παγετώδη τρέμουσιν
αετός λυσσά.

Μελανόν εκτείνεται
της νυκτός το κάλυμμα,
έβενος χυθείς,
παροδίτα έρημε
συ χωρίς κατάλυμα
πού θα κοιμηθείς;

Εις πυκνήν κυπάρισσον
οι γονείς μου έθρεψαν
έρωτα πικρόν
και καρπόν του έρωτος
χαρωποί μ’ ανέθρεψαν
άπτερον μικρόν.

Έκαστος μ’ εσίτιζε
με θερμά φιλήματα,
άγγελος σωτήρ,
να ψελλίζω μ’ έμαθον
δύο κελαδήματα
- μήτηρ και πατήρ. -

Αλλά φευ! Το δίκανον
πένθιμον αντήχησε
κυνηγού σκληρού
κι ο πατήρ μου ύπτιος
πίπτων εξεψύχησε
στερηθείς πτερού!

Γοερώς η μήτηρ μου
μετ’ εμού ηυφραίνετο
να τον θρηνωδεί,
δια τούτο τ’ άσμα μου
από τότ’ εφαίνετο
νεκρική ωδή.

Μόλις μόλις έμαθον
στον αέρα δίδυμα
να κινώ πτερά
και τροφήν ανίχνευον
με χωλαίνον πήδημα
εις βουνά χλωρά.

Πλην αγρία θύελλα
τρυφερόν μ’ εθέρισε,
μ’ ήρπασεν οικτρώς,
εις τα ξένα μ’ έσυρε,
άχ! Και μ’ απεστέρησε
ποθεινής μητρός.

Μάτην ανεζήτησα
της χρυσής πατρίδος μου
δρόμον ανοικτόν...
Πανταχού απήντησα
προ μιας ελπίδος μου
δαίμονα φρικτόν!

Εις κρημνούς που λαίλαπες
παγωμένοι πνέουσι
και χιών λευκή,
πειναλέοι κρώζοντες
εις θανάτους πλέουσιν
αετοί κακοί!

Εις βουνά πού ζέφυροι
δροσεροί συρίζουσι
και θρηνεί πηγή,
απηνή βραχίονα
κατ’ εμού οπλίζουσι
μαύροι κυνηγοί!

Εις λειμώνα πράσινον
όπου μύρα χύνουσι
κήποι δροσεροί,
εξελίσσουν δύκτια
και τον φόνον στήνουσι
παίδες πονηροί!

Μάτην, μάτην έστρεψα
πανταχού το βλέμμα μου
φίλον να ιδώ,
μάτην εκελάδησα!...
Πανταχού το αίμα μου
θέλουσιν εδώ!

Έκτοτε το βήμα μου
εις οδόν αγνώριστον
σκυθρωπόν πλανώ,
σταματών ενίοτε
με σκοπόν αόριστον
νεκρικά θρηνώ.