(Επί τώ θανάτω του μικρού αγγέλου της).

Προχθές ακόμη—Συμφορά!
ευτυχισμένη σ’ είδα,
στο πρόσωπό σου την χαρά,
στα στήθη την ελπίδα.

Κ’ έν’ άγγελο στην αγκαλιά,
που η γλυκιά ματιά του,
με της Εδέμ την αντηλιά
μας `θέρμαινε `δώ κάτου.

Σήμερα, πόθεν το πολύ,
το παγερό σκοτάδι,
κ’ η πένθιμη αυτή στολή,
η μαύρη σαν τον Άδη;

Τα δάκρυά σου, σαν βροχή
ραντίζουν ένα μνήμα,
μη βυθισθείς, θερμή ψυχή,
σ’ απελπισίας κύμα!

Βάλε μια πέτρα στην καρδιά
και σκέψου το παιδί σου
στης Παναγιάς την αγκαλιά,
στο φως του Παραδείσου!

Το `ξεύρω. Φοβερή πληγή
ο Χάρος σ’ έχει δώσει.
Δεν είναι βότανο στην γη,
γιατρός να την `μερώσει!

Μα είν’ η λύπ’ ελαφριά,
όταν την έχουν κι άλλοι
κι ο δυστυχής παρηγοριά
στον δυστυχή προβάλλει:

Στρέψε το βλέμμα σου να διεί
της γης το κοιμητήρι
πόσοι και πόσαι έχουν πιει
το ίδιο το ποτήρι!

Αλήθεια αυτό που έπιες συ
κάθ’ άλλο υπερβαίνει:
Ήταν η πίκρα περισσή,
μα `ταν γραφτό να γένει.

Βάλε μια πέτρα στην καρδιά
και σκέψου το παιδί σου
στης Παναγιάς την αγκαλιά,
στο φως του Παραδείσου!

Ποιος κρίση σταις κρυφαίς βουλαίς
του Πλάστου μας θα κάνει;
Με μια πληγή βολαίς βολαίς
μιαν άλλη προλαμβάνει.

Λεπτή βαρκούλα στα νερά
ο βίος ταξιδεύει,
μέσ’ στα πανιά στην συμφορά,
που τον παραμονεύει.

Μια τρίχα, ένα κάτι τι
την λύσσα της `ξυπνούνε,
πτωχοί και πλούσιοι απ’ αυτή
εξ ίσου ναυαγούνε!

Γι’ αυτό καλότυχ’ όσοι `βρουν
νωρίς νωρίς λιμένα
εις τα ουράνια, που θωρούν
τα μάτια σου κλαμμένα.

Βάλε μια πέτρα στην καρδιά!
Εκεί `ναι το παιδί σου:
Στης Παναγιάς την αγκαλιά,
στο φως του Παραδείσου!