Σαν του Καβάφη τη σιωπή
μοιάζει ετούτη η στιγμή
τους Αλεξανδρινούς θυμάμαι
κλείνω τα μάτια, δεν κοιμάμαι.

Σε μια πόλη μαγική
εκεί στου Νότου την πληγή
σε περιμένω να γυρίσεις.

Στο Μεξ καράβια που σαλπάρουν
σ’ άλλα λιμάνια να με πάρουν
στο Σάτμπι τόσες αναμνήσεις
αχ, πόσο θέλω να γυρίσεις.