Όλοι βρισκόμαστε βαθιά
Εντός του μέλλοντος μας
Κι ο θάνατος που καρτερά
Είναι ο οβολός μας.

Για τις χαρές που λάβαμε
Και για τις καταιγίδες
Που `ναι κι αυτές πολύτιμες
Που `ναι κι αυτές ελπίδες.

Και κάθε εμπόδιο για καλό
Και κάθε εμπόδιο σκάλα
Να την ανέβει ο άνθρωπος
Να κάνει 5 ζάλα.

Αχ! Ο αετός ο έρημος
Που στα φτερά του νιώθει
Τ’ αέρα την αντίσταση
Και με το νου του κλώθει.

Πως θα `τανε πιο λέφτερος
Σ’ ένα κενό αέρος
Μα θα ΄πεφτε ο φουκαράς
Για δεν υπάρχει μέρος.

Καλύτερο απ’ αυτό εδώ
Καλύτερο από τώρα
Κι ας φέγγουνε οι ουρανοί
Κι ας μαίνεται η μπόρα.

Κι εμείς που ήμασταν οχτροί
Για μέρες, μήνες, χρόνους
Κι ο ένας τ’ αλλού εβάναμε
Διαόλους και τριβόλους.

Φίλοι γεννήκαμε αργά
Με κόπους μα χαλάλι
Και το λουλούδι σαν ανθεί
Έχει αγκαθιού αγκάλη.