Απ’ όπου κι αν βάλω την αρχή σε σένα καταλήγει
και γίνηκε η αγάπη σου φως μου θελιά και πνίγει.

Μέχρι να παίρνω αναπνοιά ώστε να ζω και να `μαι
δεν πρόκειται η αγάπη σου ποτέ να πέσει χάμε.

'Πο το κορμί μου εκράτησα μόνο την αναπνοιά μου
μα ανε τη θες χαλάλι σου να `ναι κι αυτή κερά μου.

Μην αθιβάλεις βιόλα μου μα `γω για έννομη σου
κουράγιο κάνω τση καρδιάς αφού `ναι αδική σου.

Πράμα άλλο δεν μ’ ευχαριστεί στον κόσμο τον απάνω
μόνο η λύπη του σεβντά που μου `δωκες να κάνω.

Το γέλιο κρύβει τον καημό κι η νύχτα την ημέρα
κι εγώ κατέχω ήντα τραβώ στσ’ αγαπης την βεγγέρα.