Σ’ ένα κλαδί τσ’ αμυγδαλιάς `πού `ναι γοργό ν’ ανθίσει
κι έχουν οι φλέγες ντου ζωή καινούργια πλημμυρίσει,
τόση `πού μπλιο δε τη χωρεί κι αρχίζει αγάλι αγάλι
να σκά ο αθός κι γι-άνοιξη φρέσκια να ξεπροβάλλει,
έκεια πηγαίνει η σκέψη μου κάθε `πού σου θυμάται
κάθε φορά `πού τρυφερές στιγμές ανεστοράται...
Και ζει τη μέθη ενούς παλιού ερωντικού ονείρου
κι ας είναι χίλιες οι πρικές αλήθειες γύρου γύρου!

Με των ονείρων τα φτερά πασχίζω να πετάξω,
γιατί αλλιώς όπου ποθώ δε δίνομαι να φτάσω...