Πόσες ακόμα ανατολές για σένα θ’ αντικρίσω
τα κουρασμένα μάτια μου αχ, πότε θα τα κλείσω.
Και πόσα ακόμα δειλινά με μια κιθάρα μόνος
θα χάνομαι σ’ ένα ρεφρέν μη με τρελάνει ο πόνος.

Ναι είμαι εγώ, ναι είμαι εγώ
τις νύχτες που τηλεφωνώ
κι όταν σηκώνεις το τηλέφωνο το κλείνω.
Αν δε σ’ ακούσω δεν μπορώ
να γείρω ν’ αποκοιμηθώ
σαν το λιοντάρι στο κλουβί στριφογυρίζω.

Και σ’ αγαπάω στα κρυφά
κι είναι οι νύχτες μου άγρια φωτιά.

Πόσες βραδιές ατέλειωτες τα μάτια σου θα βλέπω
να με κοιτούν επίμονα κι εγώ να μη τα’ αντέχω.
Και πόσα ακόμα πρωινά θα χάνεται η μορφή σου
μέχρι να `ρθει το δειλινό για να βρεθώ μαζί σου.

Ναι είμαι εγώ, ναι είμαι εγώ
τις νύχτες που τηλεφωνώ
κι όταν σηκώνεις το τηλέφωνο το κλείνω.
Αν δε σ’ ακούσω δεν μπορώ
να γείρω ν’ αποκοιμηθώ
σαν το λιοντάρι στο κλουβί στριφογυρίζω.

Και σ’ αγαπάω στα κρυφά
κι είναι οι νύχτες μου άγρια φωτιά.