Τι, τι ρωτάς τι φταίει
κι η νύχτα μόνη κλαίει αφού δεν είσαι εδώ.
Φταίει που λείπει το φεγγάρι
μαζί σου το `χεις πάρει και ψάχνω ουρανό.

Ό,τι αγάπησα εσύ
σώμα και ψυχή,
με μια ανάμνηση να ζω
μες μου πώς να το δεχτώ,
που σ’ αγαπώ, που σ’ αγαπώ.

Βρες, βρες μέσα σου το θάρρος
αν σου `χω γίνει βάρος
θέλω να μου το πεις.
Τι, τι έφταιξε στ’ αλήθεια
αγάπη από συνήθεια
πώς γίναμε έτσι εμείς.

Ό,τι αγάπησα εσύ
σώμα και ψυχή,
με μια ανάμνηση να ζω
μες μου πώς να το δεχτώ,
που σ’ αγαπώ, που σ’ αγαπώ.