Σε μια πόρτα που `χει κλείσει ήρθες πάλι και χτυπάς
μα τα φώτα αναμμένα δεν τα άφησα για μας.
Η ζωή σου άδειο τρένο σε σταθμούς δε σταματάς
τσάμπα ήδη το ταξίδι μα σελίδα δε γυρνάς.

Κρίμα που δε με ξεχνάς κι όπως ήμουν μ’ αγαπάς
μα δες μιαν άλλη σε κοιτάζει κι απορεί
που σ’ αγάπησε πολύ.
Κρίμα που δε με ξεχνάς κι ότι έχασες ζητάς
μα για μένα η νίκη έχει γεύση πιο πικρή
κι απ’ του Ιούδα το φιλί.

Θα τα λέμε όταν τύχει, πότε φίλοι, πότε εχθροί
σε τυχαίες συναντήσεις να ξυπνάνε κι αναμνήσεις.
Η ζωή σου άδειο τρένο, που το πήρα μια βραδιά,
είχα ναύλο πληρωμένο για μια στάση πιο μετά

Κρίμα που δε με ξεχνάς κι όπως ήμουν μ’ αγαπάς
μα δες μιαν άλλη σε κοιτάζει κι απορεί
που σ’ αγάπησε πολύ.
Κρίμα που δε με ξεχνάς κι ότι έχασες ζητάς
μα για μένα η νίκη έχει γεύση πιο πικρή
κι απ’ του Ιούδα το φιλί.