Συνήθισα του κόσμου τα κουρέλια
συνήθισα κορόιδα να μας λεν',
να λένε τ’ όνομα μας μες τα γέλια
κι απ’ τα πολλά τα γέλια τους να κλαιν.

Συνήθισα του κόσμου την απάτη
συνήθισα και μες τις κοροϊδίες κολυμπώ.
Αν δουν να τους μιλάς για την αγάπη
για μουσική για ποιητές για τον Ρεμπώ.

Συνήθισαν μαζί μου κι όλοι οι άλλοι,
ατέλειωτες ορδές και ατέλειωτες στρατιές.
Σε μια πατρίδα που έγινε ρετάλι
και τα οστά της θα τα βρουν στις ρεματιές.

Συνήθισαν αυτοί που ξέρουν και πονούν για ελευθερία
και που με δάκρυα θα γράψουν ιστορία.

Συνήθισες να ζεις κοντά στη στάχτη
να τρως απ’ τ’ αποφάγια του αλλουνού
και να διαβάζεις πάντα κάθε κάλπη
που φτύνει ακόμα τ’ άστρα τ’ ουρανού.