Παίρνω τα κλειδιά και βγαίνω πάλι απ’ το σπίτι
ότι κι αν πεις ότι κι αν πω ποτέ δεν βρίσκω λύση.
Μαύρο εσύ και άσπρο εγώ, ποτέ δε συμφωνούμε
λίγο εσύ και λίγο εγώ, στο τέλος θα χαθούμε.

Πώς γίναμε έτσι εμείς οι δύο άγνωστοι, δυο ξένοι,
δε μου μιλάς δε σου μιλώ, κρίμα απ’ το Θεό.
Λίγο εσύ και λίγο εγώ στο τέλος θα τα βρούμε
γιατί δεν κάνουμε μαζί και χώρια δεν μπορούμε.
Πίνω πάλι, μαύρο χάλι, είσαι αγύριστο κεφάλι
πώς γίναμε έτσι εμείς οι δύο.

Μια σ’ έχω μια δε σ’ έχω, δε τα βγάζω πέρα
μια σε βρίσκω μια σε χάνω κι όλα στον αέρα.
Την νύχτα μέρα κάναμε και πουθενά δεν βγαίνει
ότι κι αν κάνουμε θα βγούμε και οι δυο χαμένοι.

Πώς γίναμε έτσι εμείς οι δύο άγνωστοι, δυο ξένοι,
δε μου μιλάς δε σου μιλώ, κρίμα απ’ το Θεό.
Λίγο εσύ και λίγο εγώ στο τέλος θα τα βρούμε
γιατί δεν κάνουμε μαζί και χώρια δεν μπορούμε.
Πίνω πάλι, μαύρο χάλι, είσαι αγύριστο κεφάλι
πώς γίναμε έτσι εμείς οι δύο.

Πως γίναμε έτσι εμείς οι δυο
δε μου μιλάς δε σου μιλώ, λίγο εσύ και λίγο εγώ
γιατί δεν κάνουμε μαζί και χώρια δεν μπορούμε.