Γυναίκα άμυαλη πού πας
μάθε τον δρόμο που τραβάς
πως θα κατρακυλίσεις.

θα ανήκεις πια μες στις πολλές
θα τυραννιέσαι και θα κλαις
θα ξενυχτάς και θα πονάς
κι όλο εμένα θα ζητάς.

Έλα να ζήσουμε μαζί
εσύ κι εγώ, εγώ κι εσύ
τα χέρια μας να σφίξουμε,
μια πέτρα πίσω ας ρίξουμε.

Γυναίκα άμυαλη περνάς
τα βράδια σου χαμένα
δε θα `βρεις σαν εμένα.

Θα `ρθει καιρός και μη γελάς
που θα πονάς, θα ξενυχτάς
και σ’ αγκαλιές αγνώστων
ως πότε πια θα τριγυρνάς.

Έλα να ζήσουμε μαζί
εσύ κι εγώ, εγώ κι εσύ
τα χέρια μας να σφίξουμε,
μια πέτρα πίσω ας ρίξουμε.