Μοιάζει μέρα Κυριακή που είμαι θυμωμένη
άνω κάτω το μυαλό, λείπεις και επιμένει.
Στο μηδέν οι αντοχές και χάνω τις αισθήσεις
και σε ψάχνει σε αφορμές μόνη να μ’ αφήσεις.

Μη ρωτάς γιατί και πως, στα ίδια λάθη πάω
κι ας γνωρίζω το σωστό, την καρδιά ρωτάω.
Να σε θέλει ήσυχη, να σ’ έχει σαν θεό της
μα η δική σου η καρδιά, στον κόσμο τον δικό της.
Στον κόσμο τον δικό της.

Σε κλεμμένο ουρανό δίπλα σου να πετάω
μα όταν γίνεσαι βροχή, να πέφτω να χτυπάω.
Όση δύναμη κι αν βρω, τόση εσύ μου κλέβεις
πρώτος είπες σ’ αγαπώ και πρώτος τώρα φεύγεις.

Μη ρωτάς γιατί και πως, στα ίδια λάθη πάω
κι ας γνωρίζω το σωστό, την καρδιά ρωτάω.
Να σε θέλει ήσυχη, να σ’ έχει σαν θεό της
μα η δική σου η καρδιά, στον κόσμο τον δικό της.
Στον κόσμο τον δικό της.