Αν άλλος Μίδας ο κριτής ημίζωον τι στέφει,
βαρβαρικώς περιφρονών την λύραν, χάρις των αυλών
αν εκζητών το χρήσιμον αναίσθητος προς το καλόν
άρρητ’ αθέμιτα ληρεί κι ό, τ’ είπας διαστρέφει.

Συ, φεύγων τ’ αλληγορικά της ηθικής του νέφη,
πέτα εκεί που `σ’ οδηγεί ο Φοίβος ο φωτοβολών
και μη τους Μίδας θαύμαζε, τη μακρωτίαν των ζηλών,
μηδέ μιμού τον Σάτυρον δι’ αμουσίας στέφη.

Αλλ’ άφες να διατελεί, εν’ όσο ζει η Φύσις,
άλλο Τεχνίτης κι’ άλλο τι ηθικολόγος σκυθρωπός.
και τούτο μόνον, ποιητά, ποτέ μη λησμονήσεις:

Τας Τέχνας από της ρινός , ως βους, δε σύρει ο σκοπός.
Και της σεπτής Ποιήσεως αδούλωτος η πτήσις
δεν φέρεται περί το Τι, αλλά περί το Πώς.