Μη σ’ απατά η θάλασσα,
που `μοιάζει τον καθρέφτη
που παίρνει ζέστη και θωριά
από το φως, που πέφτει
στην επιφάνειά της.

Βαθιά βαθιά είναι φοβερή,
είναι σκοτεινή, είναι κρύα!
Παίζει μ’ ανθρώπων σκελετά
κ’ έχ’ ένα καρχαρία
σε κάθε μια σπηλιά της!

Μη σ’ απατάει κ’ η καρδιά,
π’ αναγαλλιάζ’ εμπρός σου
που, παίρνοντας την έκφραση
από το πρόσωπό σου,
δείχνει θερμή και τίμια.

Είναι ψυχρή σαν θάλασσα,
στα σκοτεινά της βάθη
και θρέφ’ η κάθε δίπλα της
επιθυμιές και πάθη
χειρότερ’ απ’ αγρίμια!