Είμαι ένα αστέρι της αυγής που όταν θα σβήσει
δε θα το βλέπει πια κανείς,
μόνο τα μάτια της ψυχής που έχουν δακρύσει.
Θα γίνω στάλα της βροχής,
πνοή του αέρα,
θα γίνω χρώμα ανατολής,
στους κάμπους πάνω αυτής της γης
καινούρια μέρα.

Πάνω σε δέντρα ξεψυχώ πάνω σε λίμνες
θυσία για τον ουρανό,
γίνομαι αέρας και νερό μπαίνω στις μνήμες.
Θα γίνω ήχος της σιωπής.
φωνή της σκέψης,
ελπίδα θα `μαι προσευχής
και των ονείρων ποιητής,
να πλέκω λέξεις.