Φορώντας ξανά μια δερμάτινη ζωνη
Και το μαύρο γυαλί που τον ήλιο θαμπώνει
Περπατώ σε σοκάκια που τα έχω ξεχάσει
Κι όλοι δίπλα μου μοιάζουν σαν να έχουν γεράσει.

Ο χρόνος περνάει και οι στιγμές ξεθωριάζουν
Κι όμως πάλι νομίζω ότι όλοι ουρλιάζουν
Πως ουρλιάζουν και κλαίνε για τις μέρες που φύγαν
Και ας ξέρουν στην πλάτη πόσα βάσανα είχαν
.
Πως περνάει ο χρόνος
Πως κυλάει η ζωή, δε σταματάει
Άνεμοι σέρνουν τους τροχούς της ελπίδας
Μα η μοίρα δυστυχώς μας ξεχνάει.

Στέκομαι πάλι, μοναχός σε ένα βράχο
Και κοιτάζω μια θέα, που ποτέ μου δε θα χω
Ζω μια πλάνη νομίζω, σ’ `ενα όνειρο ζάλη
Αν ξυπνήσω μη δω, ένα θάνατο πάλι.

Ξαναβάζω τα μαύρα. τα γυαλιά που κρατάω
Και να κρύψω τους κύκλους απ’ τα μάτα ζητάω
Μα τα δάκρυα στάζουν, σαν ποτάμι κυλάνε
Και τον θάνατο όλοι με απορία ζητάνε.

Πως περνάει ο χρόνος
Πως στερεύει η ζωή και τελειώνει
Άνεμοι σέρνουν τα κουφάρια μας πάλι
Σε μια λάβα καυτή και τα λιώνει.