Χρόνια μετράς στο καλντερίμι
μοιάζεις μωρό μα είσαι αγρίμι.
Μια παναγιά κόντρα στους νόμους
σκορπάς τα νιάτα σου στους δρόμους.
Στης μοναξιάς σου την ντροπή σε μια πλατεία
τα όνειρα σου ξεπουλάς χωρίς αιτία
λιώνει η ζωή σου σαν κερί
στα δεκαεννιά μισό κορμί.

Μα όταν δεις στον ουρανΌ σου δυο φεγγάρια
ήρθε η στιγμή για ένα φινάλε ηρωικό
να δεις στα μάτια τον θεό.
Στήσε ξυπόλητη χορό στ'αναστενάρια
παίξε τις στάλλες του ιδρώτα σου στα ζάρια
κι'όταν ξοφλήσεις στων ερώτων τα παζάρια
δώσε τα ρέστα χαρτζηλίκι στον καημό.

Τρεις το πρωί μεσ'τα σκοτάδια
λάμπεις στα κόκκινα φανάρια
στην αγωνία απ τις εννιά
νοιώθεις γριά στα δεκαενιά.
Πίσω απ ανάσες και καπνούς σε μια βιτρίνα
τα χείλη σου σε προσφορά δυο μαύρα κρίνα
πικρό τσιγάρο η ζωή
στο σώμα χρόνια μια πληγή.

Μα όταν δεις στον ουρανό σου δυο φεγγάρια
ήρθε η στιγμή για ένα φινάλε ηρωικό
να δεις στα μάτια τον θεό.
Στήσε ξυπόλητη χορό στ'αναστενάρια
παίξε τις στάλλες του ιδρώτα σου στα ζάρια
κι'όταν ξοφλήσεις στων ερώτων τα παζάρια
δώσε τα ρέστα χαρτζηλίκι στον καημό.