Ο αέρας ο ίδιος είναι ένα λουλούδι
Τώρα

Μου χτυπάει το πρόσωπο

Μου δροσίζει τα μάτια

Σκέφτομαι τα χαμηλά σπίτια
Τα ταπεινά τους τούβλα
Οι άνθρωποι ανεβαίνουν στα δωμάτια
Γδύνονται κι ο ύπνος τους παίρνει
Ντύνονται και το πρωί τους φέρνει
Ίσαμε την πόρτα
Στοχάζομαι τα λουλούδια
Στα περιβόλια των σπιτιών
Εκείνους που δεν είδαν άλλα λουλούδια
Και με τέτοια λουλούδια
Με την αυγή στην αγκαλιά τους
Μπήκαν στον ουρανό να κοιμηθούν.