Τα αισθήματα είναι το καλώδιο
Που φτάνει στην καρδιά του μηδενός.
Πόσο χαμένο αίμα πόσα τραύματα
Και πόσοι πεθαμένοι.
Κάθε χειμώνας που έρχεται είναι κι ο τελευταίος
Ένα παγόβουνο που κατεβαίνει τους ωκεανούς μάς συναντά
Ένας σβησμένος ήλιος λέει ακόμα τ΄όνομά του λάμποντας.

Πόσο σπαταλημένο αίμα πόσα αισθήματα
Ένας πολτός
Μάταια ζυμωμένα σε αξεδιάλυτο όλον
Περνούν στρατοί στα επουράνια χάη
Ομοβροντίες στο στενό αέρα.

Τα αισθήματα είναι το καλώδιο
Που φτάνει απ΄την καρδιά μας στα μεσούρανα
Φέρνει τους πάγους και πυροδοτεί τους ήλιους μας
Είναι ο τηλέγραφος για να μιλάμε και στους πεθαμένους.