Σκοτωμένο απόγευμα
καρφωμένο
στις αιχμές των πεύκων.

Αχνίζει πηχτό
το αίμα της δύσης.

Ποιο άλλο χρώμα
να συγκριθεί
με το πορφυρό δάκρυ του συντριβανιού;

Κι ο άνεμος σκοτεινός
ξεφυλλίζει τις σελίδες της φοινικιάς
πέφτουν λυπημένες ιστορίες
σαν αυλαίες μικρών δραμάτων
που ζήσαμε
με αθώους τώρα πια τους απόντες.

Περισσότερο από μόνος.

Τόσες λέξεις περαστικές
καμία δε γύρισε
να με κοιτάξει.