Αν κοιτάξεις τον καθρέφτη
θα σ’ αποκαλέσει ψεύτη
γιατί πάντα μέσα πέφτει, νιώθεις μόνος.
να σε κρίνω θα μπορέσω
μα ίδια μάσκα θα φορέσω
και θα φεύγει ανώφελα μακριά σου ο χρόνος...
είσαι κομμάτι που συμπληρώνει
κάθε κενό μου για να νιώθω ευτυχία
είσαι ο ήχος που δυναμώνει
της μοναξιάς μου όσο λείπεις τα ηχεία…

Δεν είμαι εγώ
είμαι μια άλλη τις στιγμές που σε κοιτάζω
το παίζω άνετη κι ευτυχισμένη μοιάζω
κρύβω καλά όσα δε θέλω να σου πω.
δεν είμαι εγώ
μα όταν στο σπίτι επιστρέφω ο εαυτός μου
θα γίνει πάλι ο μεγαλύτερος εχθρός μου
που δεν τολμάει να σου πει πως σ’ αγαπώ…

Αν κλειδώσω τη καρδιά μου
και πετάξω τα κλειδιά μου
πάλι θα `ρθει η λογική μ’ αντικλείδι
κι αν ο εγωισμός ξυπνήσει
στο κελί του θα τη κλείσει
έτσι εύκολα δε χάνει το παιχνίδι.
είσαι κομμάτι που συμπληρώνει
κάθε κενό μου όσο κι αν το αμφισβητήσω
είσαι ο φάρος όταν νυχτώνει
και στη στεριά σου μ’ οδηγεί να ναυαγήσω…