Τόσο καιρό μου τσαμπουνάς
να πηγαίνω με το ρεύμα
κι όλο μου λες, μες στο κρασί μου
να βάλω και νερό.

Μα δεν μπορώ, κάθε μέρα να μου λεν
υπομονή να κάνω κι άλλη
και δεν μπορώ, τη δική μου τη ζωή
να κουμαντάρουνε οι άλλοι.

Και μη μου λες πως όλ’ αυτά
όπου περνάμε κι άλλα τόσα,
πως στη ζωή είναι γραφτά
και να μη βγάζουμε και γλώσσα.

Γιατί εγώ δεν το μπορώ
τα χέρια να `χω σταυρωμένα
κι αν σε τουμπάρανε εσέ,
δε θα τουμπάρουνε και μένα.

Τόσο καιρό μου κοπανάς
πως η μοίρα είναι γραμμένη
και δεν μπορούμε, δυστυχώς,
να αλλάξουμε ζωή.

Μα δεν μπορώ, όλ’ αυτά να τα δεχτώ
και θα σηκώσω το κεφάλι,
θα πορευτώ με πυξίδα μου το φως,
να είμ’ εγώ κι όπου με βγάλει.

Και μη μου λες πως όλ’ αυτά
όπου περνάμε κι άλλα τόσα,
πως στη ζωή είναι γραφτά
και να μη βγάζουμε και γλώσσα.