Ο ερημίτης το πτηνόν, όπου στα σκότη άδει,
στέναζον με παράπονον, ως γείτονα κοιτάζει
κ’ εν ω εις την καλύβην του θρηνεί γλαύκων κοπάδι,
χωρίς φροντίδας της ζωής την βίβλον σχολιάζει
τας ώρας δε του βίου του μετρών εις τους δακτύλους,
οπόταν στης νεότητος τους χρόνους ανατρέχει,
εις λογισμούς ποικίλους
βυθίζεται και δάκρυον τας παρειάς του βρέχει.

Οι πρώτοι πώς παρέρχεσθε της ηλικίας χρόνοι!
Το έαρ μας μόλις φανεί, πετά ταχύ και δύει
και θύελλα τα κρίνα του, τα ρόδα του σαρώνει
και της ζωής τα όνειρα τα πρώτα διαλύει
ο χρόνος δε την κόμην μας καγχάζων επιπάσσει
με τους λευκούς ψεκάδας του κι ο νέος γέρων πλέον
εγγύς είναι να φθάσει
το τέρμα του σταδίου του, που ατενίζει κλαίων.

Τα δένδρα από τους θολούς καιρούς του φθινοπώρου
αποφυλλούνται και ζωής δε δίδουσι σημεία
περίλυπος ο οφθαλμός του νέου οδοιπόρου
τ’ άλλοτε άνθη θάλλοντα, ξηρά τα βλέπει βρύα.
Ω! Ναι, αλλ’ έρχεται καιρός, καθ’ ον τα δένδρα θάλλουν
και τ’ άνθη με τα μύρα των τας αύρας βαλσαμώνουν
και μαγευμένα ψάλλουν
αι αηδόνες και γλυκά την αίσθησιν ναρκώνουν.

Και μόνον, οίμοι! Οι καιροί του βίου δε γυρίζουν!
Ο ρους των τας ημέρας μας, ως χείμαρρος αφρίζων,
σύρει το μέλλον μας κεναί ελπίδες χρωματίζουν,
και τ’ αποκρύπτει μελανός και κατηφής ορίζων!
Διώκουσαι τους πόθους μας αι ψυχικαί μας κλίσεις
φεύγουν, πετούν με την ζωήν στου τάφου μας τα σκότη
που λύπαι, αναμνήσεις
δεν μας κεντούν, αλλά το παν με την ζωήν υπνώττει.