Θα φέρω μάγους και τρελούς το σπίτι μου να φτιάξω
κι αγίους και αμαρτωλούς και μέσα εκεί θ’ αράξω,
να `χω απάγκιο στο βοριά, λίγη δροσιά στο λίβα
κι ας λένε πως κατάντησα τ’ αρχοντικό καλύβα.

Όλοι τώρα στο χορό να μπούμε
απ’ τη μπόρα δυνατοί θα βγούμε,
πεταλούδα η ψυχή στο στόμα
σ’ αγαπάω σαν τρελός ακόμα.

Τη μιαν ανοίγω με κλειδί την άλλη μ’ αντικλείδι
μα είν’ η πόρτα μ’ ανοιχτή τόσους αιώνες ήδη.
Αγγέλοι στη φλογέρα μου μπαρκάρουνε την κούφια
μόνο για γλέντι και χορό πετάω εγώ τη σκούφια.

Όλοι τώρα στο χορό να μπούμε
απ’ τη μπόρα δυνατοί θα βγούμε,
πεταλούδα η ψυχή στο στόμα
σ’ αγαπάω σαν τρελός ακόμα.

Και με πυρρίχιο χορό κι από συρτό σε μπάλο
μαθαίνω εγώ τα βήματα σειρά το `να με τ’ άλλο
και τ’ άσπρο μου πουκάμισο ξανά θα το φορέσω
και δε με νοιάζει τι θα πουν αυτοί κι αν τους αρέσω.

Όλοι τώρα στο χορό να μπούμε
απ’ τη μπόρα δυνατοί θα βγούμε,
πεταλούδα η ψυχή στο στόμα
σ’ αγαπάω σαν τρελός ακόμα.

Και ας με λεν αταίριαστο, αδέσποτο κι αλήτη
χάνι το κάνω της Γραβιάς και Κούγκι εγώ το σπίτι
και τη μικρή του την αυλή την κάνω αλωνάκι
ο Έρωτας κι ο Διγενής χορεύουνε συρτάκι.

Όλοι τώρα στο χορό να μπούμε
απ’ τη μπόρα δυνατοί θα βγούμε,
πεταλούδα η ψυχή στο στόμα
σ’ αγαπάω σαν τρελός ακόμα.

Ένα ποτήρι με κρασί και δυνατή παρέα
μ’ αυτό το κάτι μάτια μου είν’ η ζωή ωραία.
Μέσα στη δύσκολη ζωή μη σκύβεις το κεφάλι
αυτά π’ ονειρευτήκαμε θα `ναι δικά μας πάλι.

Όλοι τώρα στο χορό να μπούμε
απ’ τη μπόρα δυνατοί θα βγούμε,
πεταλούδα η ψυχή στο στόμα
σ’ αγαπάω σαν τρελός ακόμα.