Με κυρίευσε η αγωνία κι έπειτα η ταραχή, όταν
έμαθα ότι θα ερχόσουν:
ο τρόμος να με δεις έτσι, με αυτό το σκιώδες μαντίλι,
τα δίχως λάμψη μαλλιά – τα μαλλιά που ο ήλιος δεν κουραζόταν να
χρυσίζει.
Τρόμος, επίσης, μήπως δεν είσαι ο ίδιος –εκείνος που
διατηρούσε η μνήμη μου–
αλλά, ταυτόχρονα, περιέργεια να ξαναδώ
ένα ζωντανό πλάσμα.
Από καιρό κανένας δεν ερχόταν προς τα δω,
κανείς δεν έφερνε μια ψυχή ή ένα σκύλο,
κι όταν, επιτέλους, σ’ έσφιξα πάνω μου, περισσότερο κι από σένα
αγκάλιαζα τη ζωή.
Έπειτα, η ζεστασιά σου με συνέπτυξε, με αποξήρανε σαν
αγγείο,
και περπάτησα στο σκοτεινό διάδρομο
κι άλλη φορά με εκείνη την εκκωφαντική μηχανή μέσα στο
στήθος
κι ένα αναμμένο κάρβουνο στο μέσο των ποδιών.
Στηρίχτηκα στο μπράτσο σου, φανταζόμουν ήδη το φως,
τα δέντρα δίπλα από τα οποία περπατούσαμε,
εκείνο το γεμάτο καθρέπτες δωμάτιο
όπου επιπλέαμε σαν δύο πνιγμένοι.
Ώσπου έξαφνα η περπατησιά σου έγινε νευρική,
η σκέψη σου σκιάχτηκε σαν άλογο,
και πρόσεξα ότι προσπαθούσες ν’ αλαργέψεις από κοντά μου,
να λευτερωθείς απ’ την παγίδα της θνητής ύλης.
«Μη φεύγεις» σε εκλιπαρούσα «μη μ’ αφήνεις εδώ,
άσε με να δω και πάλι τα σύννεφα και τον ήλιο,
άσε με λυτή στον κόσμο σαν θρακική φοράδα».
Αλλά εσύ ήδη έτρεχες προς την έξοδο,
και για επτά μέρες και επτά νύχτες άκουγα πώς έκλαιγες,
πώς τραγουδούσες στην όχθη του τρομαχτικού ποταμού
το παλιό μας τραγούδι: «Το μακρινό, μόνο το πιο μακρινό
διαρκεί».