Εκείνη, συχνά, στις Σάρδεις,
θα έχει τη σκέψη της εδώ.

Όπως το άλογο σπάει το γκέμι
και τρέχει ελεύθερο στην πεδιάδα,
έτσι θα `ρθει πετώντας ως εδώ,
με το πεπρωμένο δεμένο ακόμα απ’ το λαιμό.

Όταν βρισκόταν ανάμεσά μας,
σε σένα άπλωσε ρίζες, από σένα τράφηκε,
γιατί κάθε ψυχή είναι παράσιτη,
μεγαλώνει σε βάρος άλλης ψυχής.

Γι’ αυτό τώρα, στις Σάρδεις,
ακονίζοντας το μάτι στη σμυριδόπετρα
εκείνη θα έχει τη σκέψη της εδώ,
μακριά από την αγκαλιά του, σε μια βάρβαρη κατοχή.