Νὰ κατεβεῖς λαγκάδια, νὰ περάσεις
νερὰ τρεχάμενα, πλατάνια, πεῦκα νά ῾ναι
χάρισμα ἡ ζωὴ ἀπ᾿ ἀθάνατα στοιχεῖα·
μὲ τὸ χέρι κάθε καρπὸ νὰ φτάσεις,

κερασιές, μυγδαλιές, ὅσα περνᾶνε
σὲ μία βουνίσια ἀπάρθενη ἡσυχία,
κι ἀπό ῾να ξάγναντο ἀνηφόρι
τῆς θάλασσας νὰ ἰδεῖς τὴν εὐτυχία!...

Καὶ νά ῾σαι ῾κειὸς ποὺ τόσον ἔχει ζήσει
ποὺ τὸ μέλι τὸ γεύεται ἀπ᾿ τὸ βάτο,
θυμό, βάρσαμο, ἀφάνα, ὡς μελίσσι...
Καί, μὲς στὸ μεσημέρι τὸ φλογάτο,
νά ῾σαι σὰν ἥλιος νά ῾χει πάει νὰ δύσει
-νά ῾ν᾿ ὁ μισὸς στὸ πέλαγο ἀπὸ κάτω...