Τρέχει ο χρόνος, με περνά
Δε συλλογιέμαι το μετά
Θέλω μονάχα μια στιγμή να σαι εκεί.

Στα μονοπάτια του μυαλού
να μαι ζητιάνος του φιλιού.
Που δίνεις μόνο μια φορά
Κι ίσως μπορώ να γευτώ στ’ όνειρο αυτό.

Στέγνωσε η γη απ'τα χιόνια
Δες πως περνάνε τα χρόνια
Τη θυμισή σου παλεύω συνέχεια να βρω
Μοιάζω ο τρελός απ'τα πιόνια
Που μ’ απειλείς και δεν βρίσκω την άκρη να βγω.

Τώρα ο χρόνος μου γελά
Δε συλλογιέμαι τα παλιά
Ξέρω δε θα `ναι όπως και πριν πια τι να πω.

Τα μονοπάτια του μυαλού
βάφτηκαν μαύρο του θυμού
και δεν αλλάζουν χρώμα πια
όσο και να προσπαθώ δε σε ζητώ.

Πέταξαν τα χελιδόνια
Στρώνω με μαύρα σεντόνια
Μέσα στη λύπη μου ψάχνω να βρω γιατρειά
Άδειασα και την κολόνια
Μήπως ξεχάσω και αλλάξει πια χρώμα η καρδιά.

Τι κι αν περάσαν τα χρόνια, πέρασαν
Βλέπω ξανά χελιδόνια, έρχονται
Στρώνω τα άσπρα σεντόνια, γέλα μου.