Της νιότης μου τα όνειρα τα ξέβρασε η αρμύρα
σα πρόσταξαν στρατιές θυσία να γενούν.
Στην πλάτη τ’ άγνωστο, ο φόβος μου στην τσέπη
το λάβαρο της χαρακιάς αρνήθηκα να υψώσω.

Για τη ζωή ξεκίνησα με το μακό μου μόνο
μια θάλασσα απόσταση τ’ ονείρου η μυρωδιά
σαν η μάνα μου το στέρησε και μ’ έδιωξε να φύγω
τα σύνορά σου άνοιξε σα να ᾽ναι αγκαλιά.

Η γη έμοιαζε ατέλειωτη, η θάλασσα λαχτάρα
το κλάμα ηχούσε σα σιωπή που πνίγηκε στα βράχια.
Του Αιγαίου η μυρωδιά, μία αγκαλιά μεγάλη
στοίβαξε πάνω της τα άδεια τα μακό.