Μες στου βουνού τα τρίσβαθα
σε βράχο ραϊσμένο
γεννιέται παραπόταμος,
χρυσάφι πυρωμένο

Κοντεύκει ο νιος ο πέρκαλλος
κλέφκει του θκυο σταγόνες
να της τες πάρει βουρητός
να κάμουν αρραβώνες

Γυρεύκει βρίσκει το στρατίν,
φκαίννει που μες στο χώμα
Θωρεί που το ξωπόρτιν της
αγγέλους πά’ στο δώμα

«Έμπα κρυφά στο δίχωρο»,
λαλούν του, «να προλάβεις
για πρώτη μα στερνή φορά
φιλί να μεταλάβεις»

Αμάν…

Παλεύκει με τον έρωταν,
αστράφτει μες στ’ αλώνια
Κλαδεύκει το μαράζιν του,
βλαστούν σαράντα κλώνια

Είντα καμός επλάστηκεν
στα χάλκινα τα χρόνια

Εφάνην του πως άκουσεν
φωνή φαρμακωμένη
στην κάτω γην την άφωτη
τη στενοκοπημένη

Βουρώντα εκατέβηκεν
μα πού να την προφτάσει
Τα δαχτυλίθκια τα χρυσά
εμείναν του μοιράσι

Αφταίννει μέσα του λαμπρόν,
διψά την, πεθυμά την
Την κάθε μέρα που περνά
περίτου αγαπά την

Τον άρχονταν τον ουρανό,
ρωτά τον θυμωμένα
«Εσύ που κυβερνάς το φως,
τι μου `δωκες εμένα;»