Ψάχνω το αθάνατο νερό
στου κόσμου μέσα τα πηγάδια
να πιεις εσύ να πιω κι εγώ
να ποτιστούν(ε) τα σκοτάδια.

Κι ότι απομείνει και σωθεί
στη Γη θα δώσω να το πιει.

Γιατί είναι η Γη κι όλο γυρνά
και ότι ζει, ο ψίθυρος της
και ζαλισμένη απ’ τη τροχιά
μας ψιθυρίζει τον καημό της.

Μα εμείς μιλάμε δυνατά
και τον καημό της δεν ακούμε
θα είναι όμως πια αργά
στο κλάμα της σαν θα πνιγούμε.

Ψάχνω του κόσμου το καλό
όσο πολύ κι αν μου στοιχίζει
θέλω μια μέρα αν το βρω
σαν φάρος κι άλλους να οδηγήσει.

Με την ελπίδα πως της Γης
ο Ψίθυρος θα ακουστεί.

Γιατί είναι η Γη κι όλο γυρνά
και ότι ζει, ο ψίθυρος της
και ζαλισμένη απ τη τροχιά
μας ψιθυρίζει τον καημό της.

Μα εμείς μιλάμε δυνατά
και τον καημό της δεν ακούμε
θα είναι όμως πια αργά
στο κλάμα της σαν θα πνιγούμε.