Γεμίσανε τις φλέβες μου μ’ ατσάλι πυρακτωμένο
σαν τη βρεγμένη Κυριακή στις δεκαεφτά
και ντύσανε το σώμα μου με πλαστικό
μετατρέποντας τη σάρκα μου
σ’ ηλεκτρικά καλώδια σημάτων.

Συσσώρευσαν στον ξαφνιασμένο μου εγκέφαλο
στο κουρασμένο, ζαλισμένο μου μυαλό
ξένες φωνές, επαναλήψεις, αριθμούς
για να κοπεί το νήμα της απόδρασης σε σένα.

Μου τσάκισαν τα νεύρα
μ’ αφαιρέσαν τις αρθρώσεις
για να `μαι σ’ ετοιμότητα
πιστός σ’ ανώτερα όντα.

Με κλείσαν στο κελί της μεγαλοσύνης μου
κάποια βρεγμένη Κυριακή στις δεκαεφτά
που ακόμα βρέχει
να στάζω την ψυχή μου στο χαρτί
μετρώντας λαίμαργα λεπτά για να σ’ ακούσω.

Μου άδειασαν στ’ άδειο μου χέρι δέκα ονόματα
με μάτια σαν και τα δικά μου
να κοιτάζουν τη βροχή
βρεγμένα να μουλιάζουν στην πλημμύρα
της νεκρικής σιωπής στη σκονισμένη αλάνα.

Πριν λίγο βούλιαξα τον ήλιο προς τη δύση
πέρα απ’ την ανατολή
που σήμερα τυλίχτηκε μ’ ομίχλη
γεμίζοντας το σώμα μου με τη φωνή σου.

Η βρεγμένη Κυριακή στις δεκαεφτά μ’ αφήνει
κι εσύ κοντά μου, θερμή σκέψη
κι όλο βρέχει, βρέχει.
Καληνύχτα.