Αν παντρέψεις Φθινόπωρο και Άνοιξη
να `ρθεις με το στέμμα που `χασα
στο βάθος των λυγμών μου
πάνω στα κύτταρα της στιγμής αγνόησα το χρυσάφι
η ζωή μου αγκάθι
και ο πόνος, πια αδιάφορη μελωδία
όλο να σιγοκαίει στην ψυχή μου
όσο κι αν συγκρατούμαστε να ελπίζουμε
για τελευταία
απλά κοροϊδεύουμε το χωροχρόνο μας
κεντημένοι στάχτες
Σχεδιάζω μια λίμνη ή ένα δάσος ν'αφήσω το γλυκό στεναγμό
τη μόνη εξάρτηση για ευτυχία
Οι απλοί Συνδυασμοί εμψύχωσαν την ανίατη ιεροσύνη
της τραγικής αγνότητας
μεταξύ μας...
Καλημέρα
Καληνύχτα και Ουδέποτε βασιλιάδες
των Παθών
Δάκρυα οφείλουν να σχηματίζονται
εκείνα τα δευτερόλεπτα, Άγιοι ψελλίζουν τις ευχές τους
πάνω στα πρόσωπά μας
όμως δεν κυλάνε
ο μικρός πονοκέφαλος
η κάθαρση
φτου και από την αρχή!