Ονειρεύομαι ένα γαλήνιο τέλος, γλυκιά μου.
Μια γεύση τελεσίδικη που δεν έχω γλείψει
ποτέ πάνω στα χείλη.
Όταν ο ήλιος δύει, θέλω να πεθάνω.
Κάθε σούρουπο της κάθε μέρας
και της κάθε νύχτας,
θέλω να πεθάνω.
Είμαι γυμνή μπροστά στον πόνο, γλυκιά μου.
Κρυώνω.
Σκαρφαλώνω ένα αρχαίο παγόβουνο
στο τέλος του κόσμου.
Θέλω να πάω πίσω
στο πριν γεννηθώ.
Τα βάναυσο χέρι μου
να σταματήσει να χτυπάει
το μυαλό μου.
Κρυώνω.
Σοφιστικέ ρούχα πωλούνται για ιδέες, γλυκιά μου.
Οι άνθρωποι λένε ότι είμαι όμορφη,
λίγο τρελή στο μάτι—
εγώ βλέπω τον εαυτό μου
σαν απαίσιο ψάρι.
Ζω πίσω απ'τα θαυμαστικά σημεία τους, γλυκιά μου.
Δεν μπορώ να κρατήσω τη φωνή μου όρθια,
πέφτω στα γόνατα,
μιλάω στο χάος.
Οι άνθρωποι απαντάνε στερεοφωνικά,
λένε όλοι πως μ’ αγαπάνε.
Ζητάω να μάθω τα αληθινα τους ονόματα.
Η ψευδό-δημοκρατία μας χωρίζει, γλυκιά μου.
Συρρικνώνουμε τις καρδιές
κι υψώνουμε τα εγώ μας.
Κάτι στοιχειωμένες στιγμές
στον ύπνο μου
μας σκοτώνω όλους.
Αλλά εσύ θα με λυπηθείς, γλυκιά μου.
Θα φροντίσεις
να σκοτεινιάσω τ'όνειρο,
ακίνητη— θα με πας στο τίποτα.
Κανείς δε θα πιστέψει πως εγώ.