Μοναξιά η νύχτα
με το πουλί της άνοιξης
νεκρό μπροστά στα πόδια μου.
Μοναξιά
κι ένας σωρός από πέτρες
στη μέση του δρόμου
σαν τείχος
να κοιτούν τις ενοχές και τις αγάπες μου,
σαν στίχος μετέωρος
στη χάση του μυαλού μου.
Μοναξιά
και η νύχτα να φέρνει τα όνειρα
μπροστά στα μάτια μου
γυμνά
απόκληρα
με τους δείκτες να τρέμουν την δωδεκάτη.
Απόψε δε θα μείνω άγρυπνη
απόψε θα κοιμηθώ στα όνειρα που κάναμε
μια τελευταία ανάμνηση επιτρέπω.
Ήμουν εγώ που έφυγα
εγώ
πριν το φεγγάρι μας γεμίσει.
Ήμουν εγώ
κι εσύ αφέθηκες στο τέλος της σελίδας
μόνος.
Ήμουν εγώ
η μοναξιά που ποτέ μου δεν όρισα.
Ήμουν...
Ήμουν...
Μοναξιά...
Εγώ...